Η κοίμηση του Γέροντά μας…
Σήμερα στις 10:25 το πρωί κοιμήθηκε σε ηλικία 98 ετών, ο πνευματικός μας πατέρας Νεκτάριος Μαρμαρινός… το σκήνωμα του τίθεται σε προσκύνημα στον Ι.Ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου όπου και θα ψαλεί κατόπιν επιθυμίας του, η εξόδιος ακολουθία, τη Δευτέρα 22/7/2019 στις 11π.μ. Η ταφή του θα γίνει στο Α’ Κοιμητήριο της πόλεως της Κορίνθου.
Εις μνήμην του, αναδημοσιεύουμε το αφιέρωμα που είχε συνταχθεί από τα πνευματικά του παιδιά πριν μερικά χρόνια, για το περιοδικό “Κορινθιακοί Ορίζοντες”.
“Δεν είναι καθόλου εύκολο να ανακαλέσεις τόσες μνήμες και να συνοψίσεις σε λίγες γραμμές το έργο που εδώ και τόσα χρόνια επιτελείται στην ευρύτερη περιοχή της Κορινθίας με κέντρο την πρωτεύουσα του νομού, την Κόρινθο. Από έναν άνθρωπο «ζήλω πυρούμενο» που λέει κι ο ιερός Χρυσόστομος…Για τον Γέροντά μας το κατηχητικό και ιεραποστολικό έργο είναι πνοή ζωής που τον διατηρεί τόσες δεκαετίες δραστήριο, ενεργητικό και ακούραστο εργάτη του Ευαγγελίου. Είναι η ευθύνη προς το ποίμνιό του που βαραίνει τους ώμους του και δεν τον αφήνει να αποσυρθεί σε κάποιο ησυχαστήριο. Κι έτσι παρά την προχωρημένη ηλικία του κινείται ακόμη ανάμεσά μας, διδάσκει στα κατηχητικά 65 χρόνια τώρα, εργάζεται στην Μητρόπολη προσφέροντας απλόχερα την αγάπη του σε κάθε πονεμένο, εξομολογεί σε τακτική βάση μοναχές και λαϊκούς, φτάνει μέχρι τα ορεινότερα χωριά της Κορινθίας να διδάξει το λόγο του Θεού, συγκεντρώνει τους νέους και τα ζευγάρια για να δώσει πολύτιμες συμβουλές για το γάμο και την οικογένεια, δίνει το παρόν σε κάθε περίπτωση που οι πιστοί τον καλούν και προπάντων νοιάζεται…Νοιάζεται για όλους μας και για τον καθένα χωριστά…Και προσεύχεται. Με μια προσευχή που δεν περιορίζεται από τον τόπο και το χρόνο. Γνωρίζοντας όμως τη σεμνότητα και τη διακριτικότητα του Γέροντα , θα αποφύγουμε εδώ να εκθειάσουμε τις αρετές και το ήθος του. Ο ίδιος δεν θα το ήθελε αυτό. Θέλει μόνο να γίνεται φανερό το πνευματικό έργο που επιτελείται, πάντα προς δόξαν Κυρίου. Τίποτε άλλο!
Το κατηχητικό έργο του Γέροντα ξεκίνησε το 1941 όταν ο π.Νεκτάριος ήταν ακόμη ιεροσπουδαστής στην εκκλησιαστική σχολή της Κορίνθου. Από τότε και κάθε Κυριακή, με κρύο και με ζέστη ο Γέροντας δίνει το παρόν στις αίθουσες των κατηχητικών σχολείων σπέρνοντας το λόγο του Θεού στις παιδικές και νεανικές ψυχές. Μοιάζει με υπόσχεση που έχει δώσει στον ουρανό, ποτέ να μην εγκαταλείψει τα αγαπημένα του παιδιά όσα χρόνια κι αν περάσουν. Κι ενώ ο οποιοσδήποτε στη θέση του θα είχε αποσυρθεί, εκείνος φαίνεται να μην κουράζεται ποτέ και πάντα συνεχίζει με το ίδιο πάθος, τον ίδιο ζήλο, την ίδια αγάπη για το κατηχητικό σχολείο και το κήρυγμα. Έτσι τον γνωρίσαμε κι έτσι ακόμη και τώρα τον καμαρώνουμε: Ψηλό, δεμένο, με τη λευκή γενειάδα του και το μαύρο ράσο του να μας αγκαλιάζει όλους, να μας ευλογεί, να ρωτά για τους απόντες, να ενδιαφέρεται για τους καινούριους και να μοιράζεται μαζί μας πολύτιμες συμβουλές, λόγια σοφά και ιστορίες…
Δεν θα μιλήσουμε για τα χρόνια που οι γονείς μας οδηγούσαν από το χέρι, μικρούς μαθητές, στο κατηχητικό σχολείο. Έχουμε πολλά όμως να πούμε για τότε που άρχισε να γίνεται αυτό ενσυνείδητη επιλογή μας. Και δεν άργησε και πολύ. Μαθητές του Γυμνασίου ήμασταν όταν τις Κυριακές το μεσημέρι αφήναμε τις υπόλοιπες ασχολίες μας για να βρεθούμε κοντά στην παρέα, τους φίλους μας, το Γέροντά μας. Δεν μας το υπενθύμιζε κανείς. Το αγαπήσαμε το κατηχητικό σχολείο κι έγινε κομμάτι της ζωής μας. Λίγα χρόνια αργότερα, μαθητές του Λυκείου πια, συνεχίζαμε να νιώθουμε έντονη την ανάγκη να βρισκόμαστε κοντά στον πνευματικό μας πατέρα και μαζί με τους φίλους που μοιραζόμασταν τόσες κοινές εμπειρίες. Κι έτσι προέκυψε το Κέντρο νεότητας, όνειρο ζωής του Γέροντά μας, του π.Νεκταρίου…
Απέναντι από τον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου και στη θέση παλιότερης αίθουσας κηρυγμάτων, ανεγείρεται το κτίριο του Κέντρου Νεότητας Συνοικισμού. Όλα τα παιδιά που προσωρινά φιλοξενούνταν σε ιδιωτικό χώρο, τώρα πλημμυρίζουν την καινούρια αίθουσα. Το Κέντρο νεότητας γίνεται σημείο αναφοράς του Συνοικισμού και τα πνευματικά παιδιά του Γέροντα δίνουν με την ευλογία του σε κάθε τομέα το στίγμα τους. Εκδηλώσεις κοινωνικές και θρησκευτικές, εορτασμοί εθνικών επετείων, ποικίλες δραστηριότητες, ομάδες νέων, εκδρομές και παιχνίδια συνιστούν πια έναν άλλο τρόπο ζωής. Κοντά στο Θεό και την Εκκλησία…Ο Γέροντας στάθηκε δίπλα μας, σε κάθε μας κίνηση παροτρύνοντας, συμβουλεύοντας και ενισχύοντας το νεανικό μας αγώνα.
Μέσα σε αυτό το χώρο που τόσο αγάπησε μας βοήθησε να βιώσουμε την πραγματική έννοια της Εκκλησίας, του πνευματικού πατέρα, του συνανθρώπου και να στήσουμε τα θεμέλια για τη μετέπειτα ζωή μας. Άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο βάλαμε βαθιά μέσα μας τα λόγια του κι έτσι προχωρήσαμε ο καθένας στο δρόμο του αποφεύγοντας τις παγίδες εκείνες που σε κάθε μας βήμα καραδοκούσαν. Η εξομολόγηση και η Θεία Κοινωνία ήταν και είναι για τον Γέροντα τα βασικά όπλα του Χριστιανού και με αυτά προσπάθησε να μας φέρει σε επαφή από τα πολύ μικρά μας χρόνια Ανέκαθεν αφιέρωνε πολύ χρόνο στην εξομολόγηση και κυριολεκτικά χαιρόταν να βλέπει νέους και παιδιά να προσέρχονται κάτω απ΄το πετραχήλι του. Αυτή ήταν η αρχή της πνευματικής ζωής και η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.
Η λαχτάρα του για το κατηχητικό έργο ήταν τόσο μεγάλη που παρότρυνε ακόμη κι εμάς, παιδιά του Λυκείου τότε ή φοιτητές, να συνδράμουμε στην προσπάθεια κατήχησης των παιδιών σε όλα τα χωριά της Κορινθίας. Ζήσαμε εποχή που κάθε Σαββατοκύριακο τριάντα περίπου κατηχητές φτάναμε από το Σοφικό μέχρι την Κλένια και από το Λέχαιο μέχρι το Δερβένι, για να μεταδώσουμε στους μικρούς μαθητές όσα κι εμείς μάθαμε από τον Γέροντά μας. Γνωρίζοντας την αναξιότητά μας και έχοντας συνείδηση της φτωχότητας των θεολογικών μας γνώσεων, όμως κάναμε υπακοή σ΄εκείνον που διαρκώς προσευχόταν ο Κύριος να φωτίζει το νου και τις καρδιές μας. Η ευλογία από εκείνο το έργο φάνηκε αργότερα στις ζωές μας…
Αν δεν το έχει ζήσει κανείς είναι πραγματικά δύσκολο έως αδύνατο να καταλάβει τι σημαίνει πνευματικός πατέρας και μέχρι πού φτάνει η αγάπη του για τα παιδιά του, για τα παιδιά όλου του κόσμου και όλων των ηλικιών. Δεν είναι μόνο η καθοδήγηση στην πνευματική μας πορεία, είναι και η αμέριστη συνεισφορά του στις υλικές ανάγκες όλων. Στους φοιτητές, στους άπορους, στους έχοντες ανάγκη γενικά, βοηθούσε, πάντα με τρόπο διακριτικό για να μη νιώσει κανείς άσχημα και να μη νιώσει κανείς υποχρέωση…Για τον Γέροντα τα χρήματα ήταν πάντα ένα μέσο να βοηθά τους συνανθρώπους του. Για τον εαυτό του τίποτε…Όλα για τους άλλους.
Ακόμη και σήμερα που γράφουμε η παρουσία του Γέροντα παραμένει ζωντανή στη ζωή μας. Ακόμη μας περιμένει να γεμίσουμε τις καρέκλες του κατηχητικού σχολείου, να τραγουδήσουμε τα αγαπημένα του τραγούδια, να εξομολογηθούμε τις έγνοιες και τις αδυναμίες μας, να τιμήσουμε την πατρίδα μας, να σπρώξουμε τα μικρότερα παιδιά στην αγκαλιά του. Κι εμείς παρ΄όλες τις υποχρεώσεις που έχουν γεννηθεί με το πέρασμα των χρόνων, προσπαθούμε να δίνουμε το παρόν. Όχι γιατί το θέλει εκείνος αλλά γιατί το έχουμε ανάγκη εμείς. Για να ακούμε πάντα τις απλές εκείνες συμβουλές , τις βγαλμένες από την πείρα 80 χρόνων ζωής, που τόσο αγγίζουν την ψυχή μας. Νεαρά αγόρια και κορίτσια, νέα ζευγάρια, οικογενειάρχες που φοίτησαν κάποτε στο κατηχητικό σχολείο, τώρα προσέρχονται και πάλι να μοιραστούν τους προβληματισμούς τους σχετικά με θέματα γάμου και οικογένειας. Κι ο Γέροντας είναι και πάλι εκεί. Αποκαμωμένος από το βαρύ πρόγραμμα της ημέρας που πέρασε αλλά ικανοποιημένος που του δίνεται για άλλη μια φορά η ευκαιρία να βρεθεί κοντά μας και να μας συμβουλέψει.
Πόση αλήθεια ευθύνη μας γεμίζει αυτή του η αγάπη! Και πόση ευγνωμοσύνη για εκείνον που κυριολεκτικά, μικρά βλαστάρια μας φύτεψε στο περιβόλι του Χριστού. Είθε, με τις ευχές του, να φανούμε αντάξιοι του δώρου και να γίνουμε μέσα σε αυτό το περιβόλι δέντρα πανώρια, σκιερά και καρποφόρα κι όχι αγκάθια, ζιζάνια ή άκαρπες συκιές…Αμήν.”
Σεπτέμβριος 2005
