“Ο Γεωργός” ποίημα αφιερωμένο στον αείμνηστο Γέροντά μας

Κυριακή του Σπορέως σήμερα… Τα κατηχητικά σχολεία του Κέντρου Νεότητας υποδέχονται δεκάδες μικρά και μεγάλα παιδιά… και η σπορά ξεκινά…

Μια τέτοια σημαντική μέρα, η σκέψη μας τρέχει πίσω, στον αείμνηστο Γέροντά μας π.Νεκτάριο… Τον άξιο Γεωργό που έσπερνε για ογδόντα και πλέον χρόνια στις ψυχές όλων μας τον λόγο του Θεού, ακούραστα καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους.

Στη μνήμη του αναδημοσιεύουμε το συγκινητικό ποίημα της Μαργαρίτας Παραδείση, το οποίο είχε κάποτε αφιερώσει στον πατέρα Νεκτάριο Μαρμαρινό, ως ένδειξη σεβασμού, αγάπης και ευγνωμοσύνης για τη συμπλήρωση των σαράντα χρόνων της πνευματικής εργασίας του στην Κόρινθο”.

“Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού”.

Του άρεσε αυτή η παραβολή και είπε: “Γεωργός θα γίνω… Φεύγω μανούλα μου καλή, με τ’ άλλα αδέλφια μου σ’ αφήνω.” Και ξεκινάει απ’ το χωριό του, να εκπληρώσει τ’ όνειρό του.

Και τ’ όνειρό του ήτανε να χτίσει μοναστήρι, και στις ανθρώπινες ψυχές λογο Θεού να σπείρει. “Σου εύχομαι παιδί μου, να ευτυχήσεις! και εσύ τα μάτια να μου κλείσεις…” του λέει η μάνα του μ’ αγάπη, και κρύβει πίσω του ένα δάκρυ… Και της μανούλας η ευχή τον συνοδεύει. Παρ’ όλο που ήτανε μικρός, θέλει να γίνει γεωργός, και αλήθεια…! σ΄όλα προοδεύει! Στη μάθηση, στη γνώση, στην αρετή μα και στη στέρηση ακόμα.

Κι έρχεται η μαύρη Κατοχή..! κι ήλθαν δυστυχισμένα χρόνια..! Η μπότα του κατακτητή, κτυπάει με μανία! Τρόμος παντού επικρατεί… πείνα και δυστυχία..! Και είναι μονάχος του στον ξένο τόπο, μακριά από γονείς και συγγενείς. Τρέμει η ψυχή του…, γιατί άραγε θα βρει τον τρόπο; Θα τον βοηθήσει εδώ κανείς να συνεχίσει τη σπουδή του; Ποιος τον γνωρίζει… ποιος τον ρωτάει…, αν έφαγε ή αν πεινάει; Ανεμοστρόβιλος τον νου του δέρνει και κάνει έναν συλλογισμο, κι αργά το μονοπάτι παίρνει, ν’ ανέβει στον Συνοικισμό.

Κι εδώ οι άνθρωποι υποφέρουν, μα έχουν μαζί του συνδεθεί. Λίγες σταφίδες του προσφέρουν να φάει, για να στηριχθεί. Αλλά… τα χρόνια πέρασαν… Και ήλθε ο καιρός να εκπληρωθεί το παιδικό όνειρό του… Έγινε πλέον Γεωργός και τον Θεό έχει βοηθό του.

Κι αρχίζει τώρα η σπορά! Και υπόσχεση έχει δώσει, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, κάθε εποχή, κάθε φορά, ψυχές να βρει να οργώσει! Και τρέχει ακούραστος εδώ κι εκεί και για αλέτρι τη Γραφή κρατάει στο χέρι και τις ψυχές καλλιεργεί χειμώνα, καλοκαίρι! Και σπέρνει ο γεωργός… στην κάθε μια ψυχή τον σπόρο που ταιριάζει. Μετάνοια, εξομολόγηση παντού φωνάζει. Κι είναι οι ώρες του πάντα γεμάτες, κι όλες οι μέρες! Διαλέγει σπόρο απ’ την Παράδοση, απ’ τη Γραφή, απ’ τους Πατέρες.

-Μα πες μου, Γεωργέ, πού βρίσκεις το κουράγιο, του Σταυρωμένου Λυτρωτή το θέλημα το Άγιο, να κάνεις πάντα με χαρά; Κι όλο να σπέρνεις!.. Δεν αποσταίνεις κι εσύ καμιά φορά;

– Παιδί μου ο Λόγος του Θεού δεν σε κουράζει! Όσο τον μελετά κανείς, τόσο τον ανεβάζει ψηλά στα αιθέρια, πάνω απ’ τ’ αστέρια!.. Τα λόγια πάντα της Γραφής είναι σχολείο, που σου αποκαλύπτουνε το Θείο μεγαλείο!..

Και σπέρνει ο Γεωργός μ’ απλοχεριά σε μοναστήρια, σε χωριά παντού γυρίζει και σαν τη μέλισσα βουίζει. Από λουλούδι σε λουλούδι ευωδιαστό, διαλέγει σπόρο εκλεκτό. Κι ειν’ η ποδιά του γεμάτη σπορούς λογής, λογής από χωρία της Γραφής. Και αγωνίζεται ο καημένος, μην πάει ο σπόρος του χαμένος. Σαν άλλος Παύλος μ’ αυτοθυσία και θείο πόθο αναμμένο οργώνει όλη την Κορινθία. Κυρήττει Ιησού Χριστόν Εσταυρωμένον!

– Μα Γεωργέ, λίγο για στάσου, για ρίξε γύρω τη ματιά σου. Ο κόσμος τρέχει εδώ κι εκεί, λίγοι ακούν το κύρηγμά σου και μελετούνε τη Γραφή. Κι όσοι σ’ ακούν, σ’ ευγνωμονούν. Μα τι θα γίνει η κοινωνία που ζει σε τέτοια αποστασία! Κοίτα τα νιάτα, φύγανε απ’ του Θεού τον δρόμο. Γελούνε και χλευάζουνε κι έχουν δικό τους νόμο. Τα κυβερνά ο υλισμός, η μόδα, η αθεϊα, ζητούνε δόξες και τιμές, πλούτη και μεγαλεία! Κι όλος ο κόσμος βρίσκεται σε τέτοια παραζάλη!.. Και μου απαντά ο Γεωργός αργοκινώντας το κεφάλι.

– Παιδί μου όλα παρέρχονται εις τη ζωήν ετούτη… και δόξες και αξιώματα και πλούτη… Όσο μεγάλος κι αν ζητά ο άνθρωπος να γίνει, κάποτε όλα θα χαθούν, και μόνο ο λόγος του Θεού αθάνατος θα μείνει!.. Και αν ο κόσμος βρίσκεται σε τέτοια παραζάλη, όμως… θα ‘ρθει μια μέρα, που σαν τον άσωτο υιό θα επιστρέψει πάλι στη στοργική αγκάλη του Πατέρα!.. Αυτά μου είπε ο Γεωργός και στην καθάρια του ματιά μια λάμψη είδα. Και τη σπορά εξακολουθεί μ’ επιμονή, με πίστη και μ’ ελπίδα! Μα έχω όμως μια απορία στου Γεωργού μας την πορεία και ήθελα κάποιον να ρωτήσω, για να την λύσω. Πόσον καιρό είναι κοντά μας ο Γεωργός, σε κάθε λύπη και χαρά μας πάντα εμπρός, και τα μαλλιά του ασπρίσανε σαν των βουνών τα χιόνια;

Σαράντα χρόνια! Να μας ζήσει.

Ο Γέροντας συνέχισε την προσφορά του ακούραστα και ταπεινά για άλλα τόσα χρόνια… την ευχή του και τις ευλογίες του να έχουμε όλοι μας…

Καλή κατηχητική χρονιά!